Ankara’ya on iki yıl önce yerleşmiştim.
O günden bu güne İkinci şehrim oldu. Önce dışarıdan bakıyordum şimdi içeriden.
Bir şehre dışardan bakmak ile içerden bakmak arasında fark vardır.
Örneğin bürokrat olarak gelip gittiğimde soğuk yüzlü resmi bir şehirdi.
Yaşayınca sımsıcak yüzlü bir şehre dönüştü. Şimdi düşünüyorum da Ankara’dan başka yerde yaşayabilir miyim?
Büyük ve düzenli bir şehre alıştıktan sonra düzensiz, kalabalık ve taşrada yaşamak zor.
Tanpınar’ın dediği gibi bir başkent her zaman başkent. Ve her başkentte iktidarın gücü, imkanı, bahşettiği zenginlik ve güzellik vardır.
Her güzellikte de bir asalet!
Farabi’nin Erdemli Şehir kitabını okuduktan sonra “cahil şehirler” ile “Aydın/Erdemli” şehirler arasındaki farkı daha iyi anlıyorsunuz.
İkinci şehrim Ankara’yı tarih, seyahat, hatıra, şiir, roman ve sinema üzerinden okumaya çalıştım. Gördüğüm şu; iki Ankara var.
Birinde önyargılı bakılan Ankara. İkincisi önyargısız özgün Ankara. Şehir düzen demek. Ankara’da bu fazlasıyla var.
Ruhaniyetsiz şehir diyorlardı, mabetsiz şehir diyorlardı. Oysa İstanbul’un fethini müjdeleyen şehir.
Müjdecisi Hacı Bayram Veli.
Şehrin kalbi Ulus’ta Hacı Bayram’ın manevi tasarrufu, Taceddin Dergahı’nda Mehmet Akif’in idealist mücadeleci ruhu şehri şekillendirmiş.
Baskıya hazırladığım Ankara kitabım. Sırada üzerinde çalıştığım, bitmek üzere olan “İhtişamlı Şehir İstanbul” kitabı…
İstanbul’a sevgim, ruh bağım daha başka. Çünkü o kopamadığım gençlik şehrim. İstanbul ilham ve mutluluk verir insana.
Şehirler de insan gibidir deriz ya, gerçekten öyle imiş. Bunu farklı şehirlerde yaşadıktan sonra daha iyi anladım.
Ankara’da ve İstanbul’u yaşayınca bunu daha bir hissettim. Doğduğunuz değil, güzel hatıralar yaşadığınız şehirlerdir gerçek şehriniz.
Vefalı, dost, kadirşinas şehirler… Bir şehre muhabbetiniz olması için o şehirde doğmanız gerekmiyor, o şehirde güzel dostlarınız,
kadir kıymet bilen arkadaşlarınız, geride bıraktığınız yaşanmışlıklarınızın olması yeter. Selam olsun bilgiyi, vefayı bilen şehirlere.
Selam olsun erdemli şehirlere…
